Het team begreep hoe belangrijk het voor ons was om dicht bij hem te zijn.
Conny RoelsWe voelden ons warm omringd op intensieve zorg.
Conny Roels – partner van patiënt op Intensieve zorg
In november vorig jaar heeft mijn man een hartaanval gekregen. De ambulanciers waren snel ter plaatse. Eerst hebben ze Bart naar Spoed gebracht waar ze hem nog vier keer moesten reanimeren. En vandaar is hij naar Intensieve zorg verhuisd. De artsen hebben hem zeven weken in een kunstmatige coma gehouden omdat hij te veel pijn had. Uiteindelijk hebben we hem moeten laten gaan.
In die zeven weken zijn we amper van zijn zijde geweken. Elke dag zaten we aan zijn ziekbed. Hoewel er op Intensieve zorg strikte regels gelden voor bezoek, mocht dat. Het team begreep hoe belangrijk het voor ons was om dicht bij hem te zijn. Ik heb in de ziekenhuiskamer ook foto’s mogen hangen van Bart. Want ik wilde dat mensen hem zagen zoals hij echt was, niet als de hulpeloze man die daar lag.
De zorg op de afdeling was heel menselijk. We voelden ons er warm omringd. Als we op de gang stonden te wachten, kwam er altijd wel iemand horen hoe het ging. We konden ook altijd bij de psychologe van de dienst terecht om ons hart te luchten. Die grote betrokkenheid van heel het medische team had ik niet verwacht. Op geen enkel moment heb ik mij daar een nummer gevoeld.
Bij het overlijden van Bart heb ik op de rouwbrief gezet: breng geen bloemen mee, doe een gift aan vzw UZ Intens. Met dat geld gaan we nu de kale wachtkamer van de afdeling gezelliger maken zodat familieleden van patiënten een fijne plek hebben om even tot rust te komen. Zo eindigt die donkere periode toch nog met een positieve noot. En voor mij is het een manier om Bart een beetje te doen voortleven.
