Ons verhaal

Lucien Onraedt & Sarra El Ghraibi

Warme zorg

De deur staat altijd open. Zowel voor de medische, als de praktische kant.

Lucien Onraedt

Sarra was mijn reddende engel. Zij heeft na mijn operatie de hele papierwinkel opgevolgd.

Lucien Onraedt – revalidant

Twee jaar geleden is mijn rechterbeen tot onder de knie geamputeerd. Een goed jaar later hebben ze tot boven de knie moeten amputeren. De diagnose van botkanker was een serieuze patat in mijn gezicht. Natuurlijk wilde ik mijn been niet afgeven, maar door een bloedklonter begon het af te sterven. Het werd op de duur helemaal zwart en deed verschrikkelijk veel pijn. Toen heb ik gezegd: doe het er alstublieft af!

Na de operatie viel ik in een zwart gat. Ik had het gevoel dat ik alles kwijt was. Mijn vrijheid, mijn onafhankelijkheid. Ook mijn job als kok-traiteur heb ik moeten opgeven. Ik deed de catering voor feesten van soms wel duizend man. Dat gaat nu niet meer. Met mijn prothese kan ik redelijk goed stappen. Maar stilstaan is moeilijk. En de pijn blijf ik voelen. Dat ik nooit meer dezelfde zal zijn, vind ik nog altijd moeilijk te aanvaarden.

Ik ben de afgelopen twee jaar door de hel gegaan, maar ik ben blij dat ik dat hier heb kunnen doen. Het hele team van het Revalidatiecentrum heeft mij geweldig ondersteund. Als ik met een probleem zat, stond de deur altijd wagenwijd open. Niet alleen voor de medische kant van de zaak, maar ook voor praktische problemen. Want zodra je uit de operatiekamer rolt, beginnen de formulieren en facturen binnen te stromen. Geloof me, daar heb je op dat moment geen behoefte aan. Sarra, de sociaal verpleegkundige, was mijn reddende engel. Ze heeft dat voor mij allemaal opgevolgd. Ook nu nog, als ambulante patiënt, blijft ze mijn eerste aanspreekpunt. Ik weet dat ik altijd bij haar mag aankloppen.