Ons verhaal

Samy Meziani & Sonia Degavre

Innovatie

Het gaat heel intuïtief, alsof ik de prothese met mijn gedachten beheers.

Samy Meziani

Met een app stel ik in hoe ik mijn prothesehand gebruik.

Samy Meziani – revalidant

Zes jaar geleden kwam ik zwaar gehavend uit een auto-ongeval. Ik had een ernstige beenbreuk. Mijn kaak, neus, oogkas, linkerarm en zeven ribben waren gebroken. En mijn rechterarm was van mijn lichaam gerukt. Alles was kapot. Het was een grote schok toen ik twee weken later wakker werd in het ziekenhuis. Er volgde een donkere periode met intense revalidatie. Ik was rechtshandig maar ik had geen rechterarm meer. Met mijn linkerhand moest ik alles opnieuw leren, want het was niet getraind in fijne motoriek.

Dr. Wim Vanhove, chirurg bij de dienst Orthopedie en Traumatologie, legde uit dat ze mij een prothese zouden geven. In eerste instantie kreeg ik een kokerprothese. Die moest ik met riemen over mijn lichaam binden. Dit was niet echt handig en zeer oncomfortabel. Kort daarna volgden twee operaties om mijn lichaam klaar te maken voor de prothese die ik nu heb, de i-limb. Ik schuif ze over een pin die in het bot van mijn bovenarm verankerd zit. Daarnaast zijn de zenuwuiteinden die nog aanwezig waren in mijn amputatiestomp als het ware terug opgevist en omgeleid naar nabijgelegen spieren waardoor ik die nu ook kan gebruiken om mijn prothese te bedienen.

De prothese is verbonden met elektroden die ik op mijn borstkas kleef en die de spiersignalen opvangen om ze te activeren. Dat gaat heel intuïtief, het lijkt wel alsof ik de prothese rechtstreeks met mijn gedachten controleer. Aan de prothese is ook een app verbonden. Daarmee kies ik op mijn iphone zelf welke vier grijppatronen ik standaard wil gebruiken. Maar ik kan ook nieuwe functies instellen die ik dan met mijn spieren kan bedienen. Mijn hand openen en sluiten gebeurt bijvoorbeeld op een andere manier dan met m’n wijsvinger iets aanwijzen.

Hoe ik de toekomst zie? Ik leef in het heden en denk niet te veel aan later. Ook met de nieuwste evoluties op het vlak van protheses ben ik niet bezig. En dat hoeft ook niet. Het Amputatiezorgteam van het UZ doet dat voor mij. Als er iets nieuws en beters is, hoor ik het zeker van hen. Ik ben blij dat zij die zorgen van mij wegnemen. Mijn ongeval heeft al zoveel van mijn leven gekost. Ik wil aan andere dingen denken.

* Het principe van prothesebesturing met meerdere spiersignalen bestond reeds langer en de Zweedse techniek van skeletverankering (‘osseo-integratie’, OI) werd al in 2010 voor het eerst in België in het UZ Gent toegepast. Maar de combinatie van beide technieken was een wereldprimeur. Dat laat toe om een armprothese vlotter, intuïtiever en betrouwbaar te gebruiken.